უსათაურო

ეს ნაძვი მოვრთე,
ასე ნაზი,  ასე ლამაზი.
/დარდზე ლამაზი სათამაშო ნაძვებს მოკითონ/..
ვიჯდე და ვთვალო მარგალიტი, 
სელი, 
სეზამი.
რა საჭიროა, ღმერთო ჩემო, 
წირვა, საკურთხი.
/ჩუმად ვილოცებ/.
ახლა შიმბორსკა. 
მთელი ღამე თეთრი შიმბორსკა.
კართან ჩამომდგარ აისებზე მუქი ფარდები.
გულზე ჭრილობას, ალბათ, ძაღლიც ვერ აგილოკავს.
სულში ეს მძიმე, 
ცივი თოვლი აღარ დადნება.
/რომც შეულოცო/.
შენ ალბათ იტყვი, დედაჩემი დარდმა შეჭამა.
მის თვალებში კი იყვავილეს სევდის კვირტებმა.
რომ დედაშენის ხერხემალი იყო ლერწამი
გატეხილი
და ლექსები წამოტირება,
ღმერთის ლოცვების.

ასეთი იყო ეს ზამთარი, ცივი, უღმერთო.
ღმერთიც მათ დარჩათ, 
ვინც აზრი და სიბრძნე მოგვპარა.
მოდი ვუმღეროთ;
ამ უღმერთო ყოფას ვუმღეროთ.
ლექსიც წაიღონ, ეს სიმღერაც და 
პარამ პამ პამ.
ჩვენ ისევ ვივლით მეტეხიდან ლესელიძემდე.
თუნდაც პირიქით. მთავარია ამ გზებს ვახსოვდეთ.
ერთ დღეს არ ვიყო, აღარ ვიყო, მე შეიძლება,
და ჩემი სული, გადაღლილი,
გულით დაგქონდეს.
იქნებ უსმენდე რამე ფრანგულს, 
რამე საჩემოს.
ჩემი ლექსების თითო სტროფში 
იქნებ მეძებდე.
წარსულს თუ არ აქვს სანიშნი და აღარც სარჩევი,
ჩემი ამბავი შეგიძლია ჰკითხო ენძელებს.
ან იასამანს, ან გვირილას, ან სულ არავის.
ადამიანებს არ ექნებათ ჩემზე ამბები.
მე ბნელი საკნის ბნელ კუთხეში ჩემ თავს ვმალავდი,
ზმებს ვაგროვებდი სევდის ნისლში,
ვიდრე დავწერდი.
ყველგან ვიყავი, თუმცა მაინც , ვჩანდი არასდროს.
ვერ ამომიცნეს, ვერ მამხილეს, 
ვეღარ დამწერეს.
მე პოეზიით შეპრყობილი მკვდარიც ვავადობ.
და ვგავარ დარდში გამოწრთობილ
ლექსის საჭრეთელს.