ბინდი

ნაცრისფერ ცაზე,
სანთელი რომ ენთო, მზესავით..
სიზმრებს ვიწერდი
მიტოვებულ ქოხში, იმ ღამეს.
წყლით ცეცხლს ვანთებდი.
ქარით ვწვავდი,
დამღლელ, ფიქრის ჯარს.
ფოლადს ვადნობდი.
გზას ვეძებდი ბინდში, სიზმრიდან..
პეშვით მიმქონდა ჩემი სისხლი
შენი მკვდრებისთვის..
და ტაძრის კართან,
ყველა თოკის, ყულფზე ვეკიდე.
როცა შენს ტკივილს ხელს ვახლებდი, კანი მეწვოდა.
ვწერდი და თითქოს,
იმ ტაძარში ლოცვა შემქონდა..

რა გვიანია,
ყველა მძიმე. ყველა წერტილი.
რა მტკივნეული,
რომ გინდა და მაინც ვერ ტირი.
რა ლამაზია,
აპრილს ატმის ყვავილს რომ ადრი.
რა სევდიანი,
რომ სტკენდი და უფრო უყვარდი.

ქარი, რომ უკრავს, მავთულებზე,
წვიმის ნოტებით.
დავჯდეთ და
ჩემი ტრაგედიის სცენარს მოვყვები.
ყველა ნამდვილი ტკივილი, რომ დავაიგნორე,
მათ დასაფარად,
სულ სხვა დარდი გამოვიგონე.
მერე, ამ უცხო დარდებიდან
ლექსებს გიწერდი.
მიყვარდი, მაგრამ
ამ გრძნობითაც ტკივილს ვიწვევდი.
მჯეროდი, მაგრამ
შენს ჯინაზე, თავსაც ვიკლავდი.
მერე ვხვდებოდი,
ვხვდებოდი, რომ
მკვდარსაც მიყვარდი.

ვხატავდი მშვიდ ზღვას,
მაგრამ ღელვა იხატებოდა.
დღე მინდოდა და
ნაბიჯ-ნაბიჯ მიღამდებოდა.
ვიყავი ყველა ზღაპრის გმირი,
ყველა ამბავი.
ჩემს ამბავში კი,
სიცოცხლეზე ადრე დავღამდი.