გამოღვიძება

ვთვლი. . . 
მერამდენე შუაღამეს- როგორც თეთრ ფურცელს 
გადავშლი ფრთხილად, შევუდგები წერას წერილის, 
(უმისამართოდ გასაგზავნის), რასაც ვერ უძლებს 
დრო და მით უფრო, ეს არ არის "პოზა"-ვერლიბრი. 
მოდი დავარქვათ შუაღამის ამოკივლება, 
თითების კვნესა, მთვარეულის აპოკალიფსი. 
ან როგორც გინდა - მეათასე გამოღვიძება, 
სიკვდილ-სიცოცხლის მიჯნა, რასაც მძაფრად განიცდის 
არა პოეტი, არა ქალი, არა მოკვდავი, 
არამედ ის, ვინც სიტყვებს თავი ვეღარ მოაბა. 
ვინც ათრთოლებულ მუხლებს მალავს ჩუმად გზადაგზა. 
ვინც სხვებს კი არა, საკუთარ თავს უფრო მოაკლდა, 
არათავისი არსებობით მეტად დაღლილი 
ბნელ ღამეებთან საიდუმლო ზავით დაზავდა. 
ვინც წერილს გზავნის ყოველ ღამე თეთრი მარხილით 
და მტკიცედ სჯერა ყველა სიტყვა მოვა ამაღამ 
შენთან, ვინც ბევრჯერ დაგხატა და იქვე დაგტოვა, 
რადგან ლაქებად ზოგჯერ ღმერთი, ზოგჯერ ეშმაკი 
გამოისახა. თვითონ გზაზე ისევ მარტოა, 
მაგრამ ტკივილს რომ ვერ იამებს კვლავ შენ გეძახის. 
. . 
ვინც ვერ ივიწყებს ტრანსიდან, თუ ლურჯი სიზმრიდან 
შერჩენილ კადრებს, როგორ წვავდნენ ღამით მის აკვანს, 
მისივე სახლის ბნელ სხვენზე და როგორ ატირდა 
მაშინ ბავშვობა თეთრ აკვანში, რადგან იკრავდა 
გულში მძვინვარე, მოელვარე ცეცხლის ურჩხული.
ვინც არაერთხელ შეისუნთქა, ნახა სიბერე, 
გარდაცვალება, დაკრძალვა და ღამის ჩურჩულში 
გრძნობს, როგორ მოდის მისი ძაღლი, ადგილს იბევებს 
მის თეთრ საფლავზე, თავს მოიკლავს პირველ თოვისას. 
. . . 
გადაჩვეული არსებობას, სიცილს, ლაპარაკს 
ირგვლივ ყველაფერს უცქერს ახლა უფრო შორიდან. 
სხეულს კი, როგორც მექანიკურ, უძვლო აპარატს 
მიათრევს, თითქოს ითხოვა და მეტად ამძიმებს. 
ამძიმებს ზარიც ტელეფონის, რადგან ყოველი 
მორიგი ზარი მოასწავებს ახალ სამძიმრებს. 
ზის და ჩვეული მდუმარებით ისევ მოელის, 
ეტყვიან - გუშინ ნაცნობმა რომ მამა დაკრძალა, 
თურმე დღეს თვითონ ალიონზე თავი მოიკლა. 
ის ბიჭიც, მთვრალი, ფანჯრიდან რომ მშვიდად გადახტა, 
ყველა სიზმარში სისხლიანი მზერით მოვიდა.
და ქალიც, კარის მეზობელი, ასე შუახნის
ხეზე მსუბუქად მოქანავე, როგორც ფოთოლი...
/მოდი და ყველა საიდუმლოს ფარდას ნუ ახდი. 
მოდი და ცოდვილს ცოდვებისთვის სული მომთხოვე/. 
თუკი შენია ქვეყნად ნება მაინც ყოველი, 
როგორ ვიფიქრო, რომ ჩვენზე ხარ მეტად ცოდვილი. 
მე რომ სტრიქონებს შორის ვრჩები მხოლოდ მლოცველი,
ალბათ მსჯი, რადგან ლექსებს მაწყობ გულზე ლოდივით.
. . . . 
და აი ახლაც, შუაღამის სამსა და სამზე, 
როდესაც ვწერ, ვლოცულობ, თუ რაღაც ამგვარი, 
როცა არსად ვარ. არ ვმოძრაობ. არ ვზივარ სკამზე,
ანუ ლექსში ვარ, ანუ მოვკვდი, ანუ დავმთავრდი.
მე, ვინც ვერ ვიტან მზის ამოსვლას, განთიადს, თუმცა 
სახლს იქ ვაშენებ სადაც გველი მზეს მიეფიცხა. 
ღამეებს თეთრი ფურცლებივით სათუთად ვფურცლავ. 
სარკმელს ვაფარებ მუქ ფარდას და ბედნიერი ვარ. . 
რადგან ჩემში ვარ.
ვიმალები.
რადგან ღმერთი ვარ-
ჩემივე თავის. 

და ვიჯერებ,

რომ არ განვიცდი. 
რომ არ მტკივა. 
რომ მე კარგად ვარ.(!)

2016