იდგა მირკანი

იდგა მირკანი, ქროდნენ სიონი,
თეთრ ტანსაცმელში მზე ირთვებოდა, 
ლექსებით მთვრალი   გალაკტიონი 
ქარში გზას  მარტოდ მიუყვებიდა.
იანვრის მოძმეს ვარდისფერ გზაზე
მიაცილებდა  მდუმარი მარტი,
იისფერ თოვლზე
ლურჯი რითმები
ისე ბრწყინავდა , ვით ბრილიანტი.
ცას მიეფარა მთვარე დაღლილი, 
იდგა მირკანი, 
ქროდნენ სიონი,
და პოეზიის უკვდავი მეფე, 
იდგა სარკმელთან  გალაკტიონი.