და მაინც ვნატრობ

უკვე თეთრია მწვანე მთები კავკასიონის,
დოლამისიდან ყვაპის ძირი მოსჩანს მდუმარე,
და ვნატრობ მაინც ამ ზამთარში იქნებ ავიდე,
და მოვეფერო იქაური მიწის სინაზეს.
შენ არ გსმენია ჩუმი სუნთქვა კავკასიონის,
მის ძირში ჯდომა არასოდეს გამოგიცდია,
აქ არის სწორდეს სულის შვება მარადიული,
აქ სუფებს მალულ სიყვარულის თხელი ნისლია.
თავისუფლება ?
აქ იგრძნობა თუ ეს არ იცი,
აქ არის შვება,
აქ მთავრდება წუთისოფელი.