ქალი

შენ ვერ აღიქვამ, რა ტკივილია,
როდესაც ქალი სარკეს ივიწყებს,
ყოველ ფიქრში რომ ის თვითმკვლელია,
ცრემლით ნაღველს, რომ ცეცხლად იკიდებს.

ქალი რომ მანდილს ყულფად გაკვანძავს,
როგორც ჯაჭვი აქ სულზე მიმბული,
ეჟვანი მუდამ უდროოდ ყეფავს,
სხივთა ლანდში რომ ფეხ აქ ჩადგმული.

ის გაზაფხული ვერ იყვავილებს,
ცრემლით მორწყული იასამნები,
ამაოება მარტს დაამწუხრებს,
კვლავ ქალის სულში გამომჟღავნდების.