ემიგრანტ დედას

ხუთი გავიდა მტანჯველი წელი,
რაც მე, შენს სითბოს ვეღარ განვიცდი.
ყოველ წამს კარზე შენს კაკუნს ველი,
შენ არ მოდიხარ, მე კი დავიცდი.

გიცდი სიცხეში, სეტყვაში, ქარში...
შენ სხვა სივრცეში, მე კი შორი ვარ,
დღე-დღეზე უკვე მეც წავალ ჯარში,
შენ კი ისევ პატარა გგონივარ.

ქალაქში, მხოლოდ ჩვენ დავრჩით ოცნი,
ჩვენი შეხვედრა მოხდება ერთთან,
შენს დანახვაზე ეკრანს რომ ვკოცნი,
მაშინ გიტაცებ, მიმყავხარ ღმერთთან.

დედიკო უკვე გაგხადე კერპად,
შენი ცრემლები, ღმერთად ვიწამე.
ჩემს ორგანიზმში ნეკნები კენტად,
შენ განშორებით ტანჯვას ეწამე.

მე, რომ არ ვგრძნობდე ამ სასტიკ ტკივილს,
არც დავიწყებდი ლექსების წერას.
შენი სახელი ტვინში, რომ მივლის,
მე, შენგან ვითხოვ სასწრაფოდ შველას!

დედიკო, შენს თავს მე ვიცავ ლექსით.
წინა პლანს შემდგარ ლოკომოტივით,
შენს დაღვრილ ცრემლებს, მე ვიწოვ ფესვით,
ბავშვივით ვღვრი ცრემლს შენზე მოტივით.

ჩემო სამყაროვ, ასე გიწოდებ,
ბედისგან ოჯახს მთლად მოცილებულს,
მე შენ არასდროს არ შეგიცოდებ,
ღმერთთან მყარ დედას შენ მორიგებულს.

დედიკო, ბედი ამაყობს ქალით,
ღმერთი გიწოდებს შენ შვილის ორთას,
თუ ვერ გიხილე შენ მალე თვალით,
ჩემს საფლავს ცხარე ცრემლები მორთავს!

გაზ.: ,,ლიტერატურული საქართველო" 
2015 წელი, 20 ნოემბერი.