ბავშვობა

რა ვთქვა და ბავშვობა მთავრდება არასდროს.
თვალებშიც მრავალი ნათელი ფერია,
ეცემი.მტკივან მუხლს,იფარავ ხელებით
და დედას ეძახი როგორაც გჩვევია.
ჩვეულად მოდის და ჩვეულად მშვიდდები,
დედის თვალის ფერი იმედის ფერია,
იძინებ ზღაპრებით,თუმც გახდი ოცის და
თითქოს საკვირველი აქ არაფერია.
გინდა და ჯიუტობ ისევე ბავშვურად,
კვლავ უარს აცხადებ,არ გინდა წვნიანი,
დედა კვლავ გაძალებს,შენც ჭამ სხვა რა გზაა?
,,ამ წვნიანს არ შეჭამს შენ გარდა არავინ"! 
ბავშვობის სიყვარულს კვლავ გულით ატარებ,
თუმც წლები გავიდა,შეცვალა ვერავინ,
ცრემლებით ასველებ ისევე სასთუმალს,
ბავშვობა შენშია,რაც არის ეს არის!
ბავშვურად მიჰყვები კვლავ სოფლის შარაგზას,
ნაწვიმარ გუბეებს არ უვლი,ფხიზლდები.
,,ბებო,რას აკეთებ?დიდი გოგო ხარო"
სანამდე ბებიის არ გესმის სიტყვები.
ბავშვურად იღიმი,ბავშვურად იხუტებ,
ბავშვურად ხარობ და ბავშვურად იცლები.
ამ ოდას ზუსტად ის ბავშვობის სუნი აქვს,
ზუსტად ის ფერი აქვს,გავიდა თუმც წლები.
უყურებ შენს ირგვლივ შეცვლილს ბევრ თანატოლს,
როგორ დიდობენო,თან ბრაზობ, თან ფიქრდები,
ნუთუ ის ბავშვობა მხოლოდ ჩემში დარჩა?!
თუ ყველა იზრდება,მე რატომ არ ვიზრდები?
რად ვირგებ ისევე ვარდისფერ სათვალეს,
რატომ მესიზმრება ფერადი სიზმრები?
რად მჯერა ბავშვურად პრინცის არსებობის?!
თუმც გულიც მატკინეს,მაინც არ ვიცვლები!
მჯერა ვარდისფერი ბავშვური სამყაროს.
მჯერა ზრაპრების და ფერადი სიზმრების.
და ვიჭერ ბავშვობას ჩემში, ისე ძლიერ,
არ ვაძლევ უფლებას დამტოვოს,ვპირდები;
რომ არ მომწყინდება,რომ არ მივატოვებ,
რომ მუდამ პატარა გოგონა ვიქნები,
რა გითხრათ?ბავშვობა არასდროს მთავრდება,
თუ გჯერათ პრინცის და ფერადი სიზმრების!