ბარათაშვილს

რომ მიზიდავს ეს ოხერი შენი სენია,
მესმის მე შენი , ამაოების , ამბიციური სართულებია.
მეგობარი- კარგად ნაცნობი დიდი მტერია,
დროს არ ინდობს, არცა მტესა არცა მოყვასსა,
თვალებს მიბნელებს კუბოკრული პოლაროიდი,
დღის შუქ ჩაქრობილს , აღმერთებენ ხალხი დიადნი,
ვითარცა ღმერთნი ადამიანნი,
ელოდებიან ახალ თაობებს,
თაობებს შორის დაგორაობენ,
ნუთუ შენს ვაგონს ვერ გაუსწარი ,შენ
კი დგახარ მარადმწვანე  ხეთა შორის,
ისე როგორც ჭაბუკი ეტრფის სიჭაბუკეს, 
სიჭაბუკეს, მეორე სიყვარულს, არცთუ ისე ხანგრძლივს,
ზოგან ორი სიტყვით მარტივს,
.დგება დღე .ხმა კი ისევ არის.
დგება დღე. ხმა კი აღარ არის.
 ნუთუ ესაა ჩემი ხმა ?ასეთი ნაზი..