თებერვლის ნოსტალგია

ერთ სავსე მთვარეს ვარსკვლავებით ვწერდი მთვარეზე
ორი მეგობრის უკვდავ გრძნობას, ამბავს და-ძმობის
სიამაყით, რომ მოვაბნიე სულის მთა-ველებს,
როცა მივხვდი რომ დრო და სივრცე არა, არ მყოფნის
სიყვარულისთვის მეგობრისა და გულსაც უთქვამს
სიყვარულით - არ ვყოფილვიყავ ჩემი დით ობლად,
არ წაერთმია ბავშვობაში სიცოცხლე უფალს
თუმცა რა მიკვირს, დობილი ხომ წამართვა ცოცხლად.
და დარჩა როგორც თებერვალში მილევა მთვარის 
ამ თვის დღე-მოკლე დღეებივით უნაკიანო,
გამქრალ წარწერით - ვეღარც ვხედავ, მაგრამ აქ არის
სევდამ იმატა, ცაო მაწვიმს, თავსაფრიანო.