მეშვიდე დღე

ისე ჩვეულებრივი საღამოა,
როგორც გუშინ იყო.
ატარებ სამი ზომით დიდ ფეხსაცმელს.
შენს თავს ბაღში ასეირნებ და
მიტოვებული სახლივით ხარ ჩაკეტილი.
ერიდები ჭრილობებს,
რომ არ დაკარგო თუნდაც წვეთი
სისხლი - გენეტიკა.
სკამზე ჯდები და ამოგაქვს თვალები სულიდან.
მუხლამდე ჩახსნილი კაბასავით იცვამენ
ხეები ნიავს,
მზე ცაზე არის მიხატული,
ღრუბლის საშლელი არ ჩანს.
დასიცხული მეზობლები ლუდს სვამენ
და ოფლში იხარშებიან.
გინდა მიწაზე დააფურთხო,
მაგრამ გახსენდება, რომ
იქ ახლა მამა წევს.
იგონებ, ხშირად გკოცნიდა შუბლზე,
მერე თავს იმართლებდა,
თითქოს მოეჩვენა სიცხე თუ გქონდა
და გასასინჯად იქცეოდა ასე.
იღიმი და ნერვიულად ისწორებ თმას.
საკუთარ სხეულზე ხორცის ჭამას
ფრჩხილებიდან იწყებ.
ცდილობ, ისწავლო ემოციის მოთოკვა
და ხვდები -
ამ მხრივ სრულიად უნიჭო ხარ.
შვიდი დღეა, პურის ნამცეცები მიგაქვს პეშვით
და მტრედებს უყრი.
ბოლოს...
ადიხარ კიბეზე.
(დარეკავ და გაგეღება)
თითქმის პირზე იფარებ ხელს,
რომ არ წამოგცდეს:
- დე, მამა არ მოსულა?!.