მითხარ, ქარო!

- მითხარ, ქარო!  რატომ  დაჰქრი?
ხეებს  ტოტებს  რად  ულეწავ?
მტვერს  თვალებში  რატომ  გვაყრი?
დავარცხნილ  თმებს  რად  გვიწეწავ?

სიბობოქრეს,  გიჯობს,  იქცე
ისევ  ისეთ  ნიავქარად;
სიცხეში  რომ  ნატრობს  ყველა,
სულის, გულის  გასახარად!

თუ კი  გვიშლი  თამაშს  ბავშვებს,
რად  გიკვირს, რომ  ვბრაზობთ,  ვღელავთ;
ხომ  ხედავ, რომ  ვცეკვავთ, ვმღერით,
ვხატავთ  ცარცით,  ბუშტებს  ვბერავთ!

- ბავშვებო, ნუ  მიბრაზდებით,
გთხოვთ, მისმინეთ, ჩუმად, წყნარად;
ვიცი, გინდათ, რომ კვლავ, ვიქცე
თქვენ  საყვარელ   ნიავქარად.

მეც,  თქვენსავით  ვცელქობ, დავჰქრი,
ლაღად  ვმღერი: ,,დელი, დელას",
ფილტვები  მაქვს  დაბერილი,
და  ვუბერავ  პირით  ყველას.

მიყვარს, ძაან, ხის  ჩეროში,
რომ  გაგრილებთ  ბავშვებს  ტკბილად.
მაგრამ  მაინც  გაგაფრთხილებთ, 
ითამაშეთ  ჩემთან  ფრთხილად!

ნუღარ  გაოფლიანდებით,
სახლში  წადით, ნუ  ხართ  გარეთ;
დაისვენეთ  და  გთხოვთ, ამას
დაღლილ  გულზე  წყალს  ნუ  დალევთ.

დღეს,  რად  დავჰქრი?! ვცდილობ, ციდან
ღრუბლები  რომ  გადავყარო;
რათა  მზემ, კვლავ  გააბრწყინოს,                                                 
ეს  ქვეყანა,  ეს  სამყარო!