საქართველო სადარის

იყო ტკივილი თან ახლდა სევდა
იბრძოდა გმირი, გოლიათს სდევდა
იცავდა ყველას ჩაგრულს თუ ვერაგს
იბრძოდა გმირი, იბრძოდა მედგრად.
     მას გარსსა ერტყა ათასნი მტერთა
     იყო კუნძული გარშემო კლდეთა
     აღვი არხსნილი ქარი ქრის მძლეთა
     მომასწავლები ავისა ბედსა.
მაღლა მწვერვალზე, ქართლის ზეგანზე
ოქროსფერ სხივებს ქარი არხევდა
მაღლა ლაჟვარდი ცის სილამაზე
ათასფერ ნახატს თვითონ აფრქვევდა
   კავკასიონის მთები ჭაღარა.
   თავისსა გაზრდილ შვილსა გლოვობდა
   მისი ზვავისებრ მქუხარე ცრემლით
   კლდეთ ნაპრალებში იარებს იხშობდა.