ღამესთან

მე ღამეს ვეტრფი, ღამეს მთვარიანს,
ვარსკვლავის კაშკაშკს შეუჩერებელს,
გულთ გადამიგდებს ის ცივსა ნიავს
და მომაგონებს დარდს უნელებელს.

შუქის მოფენით ციდან მიწისად
თამაშობს სახეზე და ანარეკლით
ჩრდილავს ყოველსა თვალის კიდისად
მით მაწერინებს ლექსს წმინდა ცრემლით.