სიყვარულს თურმე ცოდნია ბევრ

მოინადირა გული უეცრად, 
დარდმა მომხვია ხელი თავისი
თუ სუნთქვა მისი ყურს არ ჩამესმის
მაშინ მკვდარი ვარ და მას განვიცდი,
წვიმა რად მოდის ციდან ნეტავი
ხომ შეიძლება მზემ მომანათოს,
მისი სითბოთი ბრძწყინავს ნუგეში
ალმას ანათებს თავისი სითბო.
დავწექი ბალიშს თავი დავადე,
შენ მომელანდე სახეს ვარჩევდი
ამღვრეულ ფიქრში ბურუსის ნისლში
დაბრუნებულა სული მის ჩრდილში.
რატომ მოხვედი რა გინდა ჩემთან
ხომ მოვეფერეთ ერთმანეთს ღმერთან,
სიყვარულს თურმე ცოდნია ბევრი 
და მონატრებაც გამქრალა შენი.


ავტორი:  ალეკო  იზორია