ჩემო მთებო და ჩემო თოლიებო,

ჩემო მთებო და ჩემო თოლიებო,
მტკვრის ნაპირებო თევზო პირღიებო. 
ლამაზო პრანჭიებო გულღია მანკიერო,
სიყვარულს  დაგილოცავ  დიდო ღვთისნიერო.
წყალს ხავს მოდებულს თურმე დიდებულს, 
არ ეთაკილება ბრძოლაში წაგებულს 
სამშობლო ვისია ჩემი და ძმისია,
არ განსხვისდება ეს ღმერთისია. 
უბროლოდ მისია თავზე დაგვესია, 
მიწა აგვიყროლეს სისხლი დაგვიღვრია
სული გაგვიძარცვეს სახე შეგვიცვალეს 
მოდგმა ჩაგვინაცვლეს სული დაგვიმდაბლეს.
ეს დროებითია ღმერთი ცოცხალია
ჩემი სამშობლოც თვით უფალია. 
გაბრწყინებული გხედავ დღეს მე შენ 
აღორძინებულს  და გამარჯვებულს 
წინაპრის მოდგმის ძლიერ მხრებზე.


ავტორი: ალეკო იზორია