მიწოლილა კაცი თივას

მიწოლილა კაცი თივას,
დაისვენებს მაშინ დილაც, 
საღამომდე დარჩენილა,
მოსათიბი  მარტოკინა.
ნაპერწკალი მოეკიდა 
თივას, ცვრიანს, ბალახიანს,
ერთი ცეცხლი ას მოედო,
დაუბუგა სარჩო  ხიხას.
ნაბრძოლები ტკივა მიწას
არ ამოვა ხვალე თივა?
თუ გამჩენი მოინდომებს
ცეცხლს ჩააქროს მა რას იზავს.
იმედია კაცმა თავი, 
არ ჩაიგდოს განსაცდელში 
დღის იმედი თუ წამერთვა
ცხოვრებაშიც მე რა მეთქმის
მე არასდროს არ ვეცემი
იყოს ისე როგორც ვხატავ 
ფერად ფანქრებს ხელს არ ვკიდებ 
შავთეთრ ფერში ხარებს ვხატავ.

ავტორი:ალეკო იზორია