ანდერძი
იმ პატარა სიყვარულის ცრემლებს ვფიცავ, იმ თეთრ აკვანს, დედაჩემის ცისფერ თვალებს, ვფიცავ მიწას, ვაჟას გულზე დაყრილ მიწას, რიჟრაჟს ვფიცავ, ნისლებში რომ იფერმკრთალებს; თუ ჩემს ზეცას, ჩემს მწვერვალებს ცადასროლილს წაეპარა ყორნისფერი ღამე მძიმედ, - ამოვწვადო ხმალი ელვით ანაჟრჟოლი, ვარსკვლავებით მოხატული, მოციმციმე. თუ დავეცე, - ნუ მიტირებთ დანანებით, ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი, საქართველოს ლამაზებო, მანანებო, დამაყარეთ თქვენი ფერის ყვავილები. გული დამაქვს სიყვარულით განახელი, მყვარებია... ჰო, ცრემლებიც მყვარებია; ჩემი ქვეყნის ძველი დარდი და ნაღველი ხანჯალივით გულში გამიტარებია. გაღიმებაც შემიძლია აპრილისა, ხარირემის ვაჟკაცური დაძახილიც... - შენი ლექსი ქედმაღლურად გაჰყვირისო, - მეტყვის ვინმე, სტრიქონებზე თავდახრილი. - თაობა ვარ ავთანდილის გაწაფული, სიყვარული ყბით დამიტარებია, ჩემი თეთრი ცისარტყელა, გაზაფხული, თებერვალში აპრილს დამიდარებია... დავიღუპო!.. ნუ მირიტებთ დანანებით... ნაღველს გულში არასოდეს გავივლებდი... ჩემი ქვეყნის ლამაზებო, მანანებო, დამაყარეთ გაზაფხულის ყვავილები.
© POETRY.GE 2013 - 2024
@ კონტაქტი
0 კომენტარი