მოვალ გაზაფხულს

ბიჭი დარბოდა,
შიში არ ქონდა,
ნიჭი ართობდა,
ხიბლით ამბობდა

მოვალ გაზაფხულს,
ყვავილს დამალულს 
და მილეულ ხმას 
ცრემლით დაზაფრულს

მოვალ ზღაპრებით,
მოვალ გამსჭვალულ 
დროთა გასვლებით
ომთა გათანგულს
მოგცემ გაძლების 
მიზეზს დაკარგულს,
ჩემი აზრებით,
წვიმით დანაბულს.

ისევ გავქრები,
მოვალ გაზაფხულს,
ისევ გავქრები,
მოვალ გაზაფხულს,
ისევ გავქრები,
მოვალ გაზაფხულს,
ისევ გავქრები,
მოვალ გაზაფხულს.