ზღუა იულისს

სადღაც, შორს ჩემგან არის ქარბუქი,
არის ღრუბელი და არის მუქი.
სადღაც, ზღვის გასწვრივ ანათებს შუქი,
პალმა, პორტს პირას, მახსენებს ქუხილს.

სადღაც, სულ სადღაც? იქნებ არ არის?
ჩემ ცის ქვეშ ვწვები წყალსზემოთ ცურვით.
ღრუბელი ხელს შლის, მზე წყალს, აირი 
ანარეკლს შეცვლის ორი სხეულის, 
თუმც ერთი სულის - მარადიულის, 
ადამიანში ნებას ღვთიურის 	
როგორც ყვავილი შრეტილ-იულისს
სიმხურვალეთი მიღმა მიუძღვის.