ეს სიყვარული

ეს სიყვარული უმაღლესი სულის ბედია.
მიკვირს ძალიან, როცა ვხედავ სადამდე მდია. 
გაკვირვებასთან იქვე, სადღაც კი იმედია,
რომ არ დავტოვებ ჩემ სიყვარულს ასეთ სევდიანს.

თუმცა მოჩანან ეგ ლოყები მაღიმარები, 
წუხილს ასხივებს უსინათლო შენი თვალები.
მაგრამ მოქარგავს ამ წუხილის ბადეს დარები 
და ჩემთან ერთად სიტკბოებას დაემგვანები. 

ჩემ სიყვარულსაც მოშორდება იმედი, სევდა
მასში დარჩება გაკვირვება და გაკვირვება,
რამდენსაც ვბედავ, რამდენსაც ვბედავ, რამდენსაც ვბედავ
შენზე ოცნებას, მწველი ნათების ნაზო ქმნილებავ.