სახსოვრად ჩემგან წვიმიან ქუჩებს

როდემდე უნდა დავდიოდე მარტო
ერთფეროვნებით გადაპენტილ ბნელ,
წვიმიან ქუჩებში?  
თითქოს დროც მტოვებს და ერთ
ადგილზე ყოფნას მაიძულებს,
კაშკაშა მზეზე ყურებით მაღამდება და
ნათელ სხივებს ნისლიანი ღამე ანაცვლებს,
ჩემს გრძნობებს კი თვით ზეციური
ზევსიც კი ვერ ამაგრებს,
ნუთუ ოდესმე გამოჩნდება სხივი
ციური და ირონიულ მომენტს ჩაანაცვლებს,
ვფიქრობ მარაზმი ყელში ვეღარ
გადამდის და ფიქრად აღარაფერ
კარგს აღარ მიტოვებს.
მომბეზრდა ყოველი დარდი და ეს
ეპიტაფიაც უბრალოების განცდას 
ტოვებს, ხოლო გაბოროტებული 
ხალხის შემყურე შემოქმედი
მარტოსულად ყოფნას გვაიძულებს.