სამუმი

მშრალ ბარხანებზე,  
ცხელ კუზებს შორის,
როცა მზე კვდება,
დგება ქვიშიდან  სამუმი
აბრეშუმივით
რბილად,
და გადუსვამს ხელის გულს
ვანილის შარიშურით,
უდაბნოს   დამჭკნარ კერტებზე, 
მაჭარი, - ერთი კბილა.
დაენანება, იღელვებს, 
ნერვს გამობურცავს ბრაზით,
უმალ გათელავს დიუნებს,
წაშლის სიცოცხლის კვალს,
ვერმოურწყავი ჟინისთვის
დაუპურელი ჟინისთვის,
ზეფირი იმით ამართლებს,-
დაღვინდებაო ხვალ.
                    სამუმი-უდაბნოს ცხელი, მშრალი ქარი