მხერხებული ძაღლი

ესაო და მესაო,
მივყვეთ თხრობის წესსაო;
ერთ მშვენიერ გაზაფხულზე,
ერთ მშენიერ დღესაო
ერთი ცხვარი წაბაკუნდა,
შეერია ტყესაო,
რა თქმა უნდა, უღრანი ტყე
აბარია მგელსაო;
არც მას დაუგვიანია,
თვალი ავად ჰკვესაო:
- ახლა სადღა გამექცევი,
დაგიბნელებ მზესაო! -
მაგრამ, დახეთ,
ამბავს გეტყვით
მართლა საკვირველსაო:
უცებ იმ ცხვრის -
ქოფაკივით
ყეფა შესძრავს ტყესაო,
წამს ცხვრის ტყავი გადაიძრო,
კბილი გაილესაო...
მგელმაც ძალი მოიცა და,
მართლაც ფერი-ფერსაო,
მაგრამ ყურშა უძლეველი
აღარ აცლის ბევრსაო.
რაც იმ მგელს დღე დააწია,
ის შავი დღე მტერსაო,
კბილი ყელში გაუყარა -
ფარის შიშის მგვრელსაო...
მწყემსებმა კი სიხარულით
ქუდები ჰკრეს ჭერსაო.