გალაკტიონი_"მერი"_Галактион Табидзе_"Мэри"_перевод на русский

Мэри

Ты обвенчалась той ночью, Мэри!
Мэри, той ночью ресниц дрожание,
Цвет и молнии в небе имели
Грустной осени обожание!

Будто трепетом умирающие
Горели пламени на празднике,
Игрались свечей тени судящие
На побледневшем твоём облике.

Горели храма крылья опавшие,
Тёк запах роз, едва различимый,
Но дамы, мечтанием уставшие,
Молятся мольбой неизлечимой.

Слышал, ты клялась так неосознанно...
Мэри, милая! Знаю мучение...
Я чувствую себя так запутанно:
Был это траур или венчание?

Кто-то причитал в удалении
И в ветру он терял камушки кольца...
Было сиротство и сожаление,
Но это - не день счастливого конца.

Я выходил из храма шагом резким,
Куда же я шёл? Не знал сам Господь!
По улице промчался ветер дерзкий
И лил без устали проливной дождь.

Тело согревала бурка тёплая,
Я нескончаемым мыслям предался,
Ах! Это дом твой! И стена мёрзлая...
Я обессилен. И так настрадался.

Я стоял долго у дома, груща,
Предо мной стоят прямые тополя,
Листьями темнозвучными шуршат,
Будто крыльями летящего орла.

Вот так шуршала тóполя ветка,
О чем? - Кто знает? Кто знает, Мэри!
Судьба, что меня ранила метко -
Шла с ветром, не считая потери.

Свечение меня, блестящего,
Как так погасло? Что вопрошаю?
И как крылья орла летящего,
Отныне мечту не ощущаю?

Как я зрел в небо с улыбкой грешника?
Зачем не отпускал свечение прочь?
И для кого же я пел "Могильшика"?
И для кого же я писал "Я и ночь"?

Ветер и капли дождя обрывались,
Будто обрывалось сердце моё,
Как у царя Лира слезы срывались,
Как у Лира - в пустом дворце своём.
************************************************
მერი
შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს მერი,
მერი იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა,
სანდომიან ცის ელვა და ფერი
მწუხარე იყო ვით შემოდგომა.
აფეთქებული და მოცახცახე
იწოდა ნათელ ალთა კრებული ,
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე
იყო იდუმალ გაფითრებული .
იწოდა ტაძრის გუმბათი კალთა , ,
ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი ,
მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა
სხვა არის ლოცვა განუკურნელი .
მესმოდა შენი უგონო ფიცი ...
მერი ძვირფასო დღესაც არ მჯერა ...
ვიცი წამება მაგრამ არ ვიცი
ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა?
ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა
და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა ...
იყო ობლობა და შეცოდება ,
დღესასწაულს კი ის დღე არ ჰგავდა .
ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი
სად მატარებდა ხედვა მიმძიმდა!
ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი
და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა .
ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე ,
თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს ;
ოჰ შენი სახლი მე სახლთან იქვე
ღონე მიხდილი მივაწექ კედელს - .
ასე მწუხარე ვიდექი დიდხანს
და ჩემს წინ შავი სწორი ვერხვები
აშრიალებდნენ ფოთლებს ბნელხმიანს
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები.
და შრიალებდა ტოტი ვერხვისა ,
რაზე ვინ იცის ვინ იცის მერი!
ბედი რომელიც მე არ მეღირსა
ქარს მიჰყვებოდა როგორც ნამქერი
სთქვი უეცარი გასხივოსნება :
რად ჩაქრა ასე ვის ვევედრები?
რად აშრიალდა ჩემი ოცნება ,
როგორც გაფრენილ არწივის ფრთები?
ან ცას ღიმილით რად გავცქეროდი
ან რად ვიჭერდი შუქს მოკამკამეს?
ან "მესაფლავეს" ვისთვის ვმღეროდი,
ან ვინ ისმენდა ჩემს "მე და ღამეს"?
ქარი და წვიმის წვეთები ხშირი
წყდებოდნენ როგორც მწყდებოდა გული ,
და მე ავტირდი ვით მეფე ლირი – 
ლირი ყველასგან მიტოვებული , .