გალაკტიონი_მე და ღამე_თარგმანი რუსულად_Галактион Табидзе_Я и ночь

Я и ночь

Когда пишу эти строки, горит полночь, выгорает,
Ветерок с оконца веет, с полей сказку излагает.
Окутано все в мире серебро-лунным покрывалом,
Шевелит ветерок сирень, что окно мне закрывала.

А небосвод здесь так изрезан столпами в сине-сером,
Чувствами он переполнен, рифмами же - стихи в целом.
В саване таинств свечения завернуто все вокруг,
Чувствами заполнено, как изобилием сердца круг.

С давних пор ведь тайну эту в глубине сердца я ношу,
Оберегаю её от всех и вслух не произношу.
Не познать моим друзьям, какое горе в сердце хранится,
Или что в глубинах сердца на столетия сохранится.

Не удастся минутам блага мысли сердца захватить,
Ласкам женщин, обнимашкам эту тайну не ухватить.
Не отнимет тайну эту ни чаша, полная вина,
Из глубин сердца не достанет нежный стон во время сна.

Только ночь в окне не дремлет, помогая уснуть не смочь,
Она лишь знает мою тайну, белая все знает ночь.
Знает все мои мученья, как сиротой был послан прочь,
Нас лишь двое на этом свете: это - я, и это - ночь!
********************************************************************
ეხლა როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება,
სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება.
მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს,
სიო არხევს და ატოკებს ჩემს  სარკმლის წინ იასამანს.
 
ცა მტრედისფერ, ლურჯ სვეტებით ისე არის დასერილი,
ისე არის სავსე გრძნობით, ვით რითმებით ეს წერილი.
საიდუმლო შუქით არე ისე არის შესუდრული,
ისე სავსე უხვ გრძნობებით, ვით ამ ღამეს ჩემი გული.
 
დიდი ხნიდან საიდუმლოს მეც ღრმად გულში დავატარებ,
არ ვუმჟღავნებ ქვეყნად არვის, ნიავსაც კი არ ვაკარებ.
რა იციან მეგობრებმა, თუ რა ნაღველს იტევს გული,
ან რა არის მის სიღრმეში საუკუნოდ შენახული.
 
ვერ მომპარავს ბნელ გულის ფიქრს წუთი წუთზე უამესი,
საიდუმლოს ვერ მომტაცებს ქალის ხვევნა და ალერსი.
ვერც ძილის დროს ნაზი ოხვრა და ვერც თასი ღვინით სავსე,
ვერ წამართმევს, რაც გულის ბნელ სიღრმეში მოვათავსე.
 
მხოლოდ ღამემ, უძილობის დროს სარკმელში მოკამკამემ,
იცის ჩემი საიდუმლო, ყველა იცის თეთრმა ღამემ.
იცის როგორ დავრჩი ობლად, როგორ ვევნე და ვეწამე,
ჩვენ ორნი ვართ ქვეყანაზე: მე და ღამე, მე და ღამე!