ბორის პასტერნაკი_"ანნა ახმატოვას"_Борис Пастернак_"Анне Ахматовой"_ქართული თარგმანი

ანნა ახმატოვას

მგონი რომ შევძლებ მოძებნას სიტყვის
შესადარებელს თქვენი საწყისის 
თუკი შევცდები - მავანი იტყვის,
მაინც იქნება ეს დასაწყისი.

მესმის ჩურჩული სველ სახურავთა
და ფასადების უხმო ეკლოგა.
ქალაქი ჩნდება წყებაში ბწკართა
იზრდება ნებით, ასე ეტყობა.

გამოზაფხულდა, ქალაქს ვერ ცდები.
სიძუნწეს იჩენს მკაცრი დამკვეთი.
თვალცრემლიანს და მოხრილი მხრებით,
თერძს ათენდება ამ ხელნაკეთით.

ბედს შეეგუა ძალგამოცლილი,
და მოსარკულ ტბას მიეშურება,
ამ სეირნობით სრულად დაცლილი.
ბინძურ არხებში ლპება ბუნება.

აქანებს მათში ჩავარდნილ ფოთლებს
ცხელი ქარი და აკრთობს წამწამებს,
ტოტებს, ვარსკვლავებს, აკრთობს ეპოქებს,
და  ხიდზე მდგარ თერძს, ასე ნაწამებს.

თვალთ სიმახვილე მრავალგვარია,
ხედვის სურათიც ხშირად იცვლება.
მაგრამ ყველაზე სანახავია -
თეთრი ღამე რომ შავად იცლება.

ასეთად ვხედავ თქვენს სახეს, მზერას.
და არ მგონია იმ მყიფე ბოძად,
ხუთი წლით ადრე რითმების წერას
რომ მიაწებეთ სხვებისთვის მორცხვად.

მაგრამ პირველი თქვენი წიგნებით,
პროზა გამყარდა იქ დეტალებით,
მუხტის გამტარი მარცვლის მიგნებით,
ჭეშმარიტების ქების ჰანგებით.
*************************************
АННЕ АХМАТОВОЙ

Мне кажется, я подберу слова,
Похожие на вашу первозданность.
А ошибусь, — мне это трын-трава,
Я все равно с ошибкой не расстанусь.
Я слышу мокрых кровель говорок,
Торцовых плит заглохшие эклоги.
Какой-то город, явный с первых строк,
Растёт и отдаётся в каждом слоге.
Кругом весна, но за город нельзя.
Ещё строга заказчица скупая.
Глаза шитьём за лампою слезя,
Горит заря, спины не разгибая.
Вдыхая дали ладожскую гладь,
Спешит к воде, смиряя сил упадок.
С таких гулянок ничего не взять.
Каналы пахнут затхлостью укладок.
По ним ныряет, как пустой орех,
Горячий ветер и колышет веки
Ветвей, и звёзд, и фонарей, и вех,
И с моста вдаль глядящей белошвейки.
Бывает глаз по-разному остёр,
По-разному бывает образ точен.
Но самой страшной крепости раствор —
Ночная даль под взглядом белой ночи.
Таким я вижу облик ваш и взгляд.
Он мне внушён не тем столбом из соли,
Которым вы пять лет тому назад
Испуг оглядки к рифме прикололи,
Но, исходив от ваших первых книг,
Где крепли прозы пристальной крупицы,
Он и во всех, как искры проводник,
Событья былью заставляет биться.