ნიკოლოზ ბარათაშვილი_"მერანი"_Николоз Бараташвили_МЕРАНИ_перевод на русский

МЕРАНИ

Мчит, несёт меня на крыльях, конь - Мерани за пороги,
Чёрный вóрон, настигая, вслед мне каркает, злоокий!
Несись Мерани, и стрелой проскочи ты за пределы,
Развей ветром эти мысли, что мной мраком овладели!

Рассеки ветер и прорви воды, над скалами пронесись,
Странствий дни мне сокращая, ты только вперёд несись!
Не укрывайся, ты мой летящий, от зноя ни от ненастья,
Меня не жалей, усталость - знак самоотверженного счастья!

Чтож, отчизну я покину, равных и друзей себя лишив,
Пусть родных я не увижу, тоску к любимой я приглушил;
Где настигнет меня рассвет там, как к родной, земле я поклонюсь,
Лишь со звёздами, со мной ходящими, тайной сердца поделюсь!

Вóлнам мóря дарю все чувства, что дóроги сердцу моему,
Их отдаю, не жалея, прекрасному порыву твоему!
Несись Мерани, и стрелой проскочи ты за пределы,
Развей ветром эти мысли, что мной мраком завладели!

Пусть не буду я схоронен в своей отчизне, средь предков наших,
И не оплачет возлюбленная и не будет слёз скорбящих;
Чёрный ворон похоронит меня среди полей в пустыре,
А вихрь мои останки с рёвом скроет, воя в этом мире.

Небесные росы на меня падут, слёз любимой - никаких,
И запричитают супы крикливые вместо родных моих!
Лети Мерани, мою судьбу перенеси ты за пределом,
Не покорялся ей твой всадник - впредь чтоб она не овладела!

Пусть умру я одиноким, отвергнутый судьбой!
Её меч меня, проклятый, не устрашит собой!
Несись Мерани, и стрелой проскочи ты за пределы,
Развей ветром эти мысли, что мной мраком овладели!

Ведь бесследно же не пройдёт стремление души обречённой,
И непрохóдная стезя, останется тобой проторённой,
И собрату следом за мной облегчатся его дорóги,
С упорством промчит скакун его за судьбы чёрной пороги!

Мчит, несет меня на крыльях мой Мерани за пороги,
Чёрный ворон, настигая, вслед мне каркает, злоокий!
Несись Мерани, и стрелой проскочи ты за пределы,
Развей ветром эти мысли, что мной мраком овладели!
***********************************************************************
მერანი
მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,
უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

გაკვეთე ქარი, გააპე წყალი, გარდაიარე კლდენი და ღრენი,
გასწი, გაკურცხლე და შემიმოკლე მოუთმენელსა სავალნი დღენი!
ნუ შეეფარვი, ჩემო მფრინავო, ნუცა სიცხესა, ნუცა ავდარსა,
ნუ შემიბრალებ დაქანცულობით თავგანწირულსა შენსა მხედარსა!

რაა, მოვშორდე ჩემსა მამულსა, მოვაკლდე სწორთა და მეგობარსა,
ნუღა ვიხილავ ჩემთა მშობელთა და ჩემსა სატრფოს, ტკბილმოუბარსა;
საც დამიღამდეს, იქ გამითენდეს, იქ იყოს ჩემი მიწა სამშობლო,
მხოლოდ ვარსკვლავთა, თანამავალთა, ვამცნო გულისა მე საიდუმლო!

კვნესა გულისა, ტრფობის ნაშთი, მივცე ზღვის ღელვას,
და შენს მშვენიერს, აღტაცებულს, გიჟურსა ლტოლვას!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

ნუ დავიმარხო ჩემსა მამულში, ჩემთა წინაპართ საფლავებს შორის,
ნუ დამიტიროს სატრფომ გულისა, ნუღა დამეცეს ცრემლი მწუხარის;
შავი ყორანი გამითხრის საფლავს მდელოთა შორის ტიალის მინდვრის,
და ქარისშხალი ძვალთა შთენილთა ზარით, ღრიალით, მიწას მამაყრის!

სატრფოს ცრემლის წილ მკვდარსა ოხერსა დამეცემიან ციურნი ცვარნი,
ჩემთა ნათესავთ გლოვისა ნაცვლად მივალალებენ სვავნი მყივარნი!
გასწი, გაფრინდი, ჩემო მერანო, გარდამატარე ბედის სამძღვარი,
თუ აქამომდე არ ემონა მას, არც აწ ემონოს შენი მხედარი!

დაე მოვკვდე მე უპატრონოდ მისგან, ოხერი!
ვერ შემაშინოს მისმა ბასრმა მოსისხლე მტერი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!

ცუდად ხომ მაინც არ ჩაივლის ეს განწირულის სულის კვეთება,
და გზა უვალი, შენგან თელილი, მერანო ჩემო, მაინც დარჩება;
და ჩემს შემდგომად მოძმესა ჩემსა სიძნელე გზისა გაუადვილდეს,
და შეუპოვრად მას ჰუნე თვისი შავის ბედის წინ გამოუქროლდეს!

მირბის, მიმაფრენს უგზო-უკვლოდ ჩემი მერანი,
უკან მომჩხავის თვალბედითი შავი ყორანი!
გასწი, მერანო, შენს ჭენებას არ აქვს სამძღვარი,
და ნიავს მიეც ფიქრი ჩემი, შავად მღელვარი!