ბახიტ კაირბეკოვი_"გიორგის"_Бахыт Каирбеков_Гиоргию

Разве мудрость бывает весёлой?
В том-то и соль, что я видел её!
В черных глазах есть печали осколок,
Но весь оплавлен кипящим огнём!
Вспомнился образ великого Ворона,
Тот, кто из плена нам Солнце вернул,
Пусть опалённый светилом стал чёрен весь,
Но ведь искрится – подобно вину!
Жизни бурлит в нем весна молодая,
Лучики щедро роняя во тьму,
Грешной печали своё воздавая,
Знает, что праздник так нужен ему!
Вот в чем секрет его юности мудрой:
Силу он черпает в солнце любви,
Снова улыбкой – как древнею сутрой – 
Он озаряет все ночи мои!
******************************************
განა ვის უნახავს სიბრძნე მხიარული?
ჩემს წინ დავინახე ბრძენი, მზის სადარი!
მის შავ თვალებშია   დარდი, მოარული,
აგიზგიზებული ცეცხლით შემომდნარი!

დატყვევებულ ცეცხლის ჩვენთვის მაჩუქარი,
მან მე პრომეთევსის სახება მომაგონა,
სიყვარული არის მისი საჩუქარი, 
ღვინის ცრემლები კი ღაწვებზე მოაგროვა!

სიცოცხლის სიყვარული თვალთაგან გამოკრთის,
სიბნელეს კაშკაშა სხივებით ანათებს,
დარდის უმეცრება მასთან ხომ არ დაქრის
დღესასწაული კი - იცის, რომ არ აწყენს!

ბრძნული სიჭაბუკის გასაღებს მიაგნო:
სიყვარულის მზით იღებს ის ძალას,
და ისევ ღიმილით მინათებს ღამეებს,
თავის სიბრძნეს კი სუტრებში მალავს.