გალაკტიონი_დომინო_თარგმანი რუსულად_Галактион Табидзе_Домино

ДÓМИНО

Мы заходим во дворец.
Святой, меня храни!
Тут стены кривятся со страшными лицами,
Дом этот видится могилой проклятой:
Мертвые скачут конями дивными,
Судьбы колесницами.
Покрыли всё смертью заклятой...
Старец отшельник здесь обет хранил.
Никого не видал.
Кем он был? Ведь даже имени не имел.
Лекарствами, заклинанием счастливую обитель искал
И скрытым волнением он вечно горел...
Что ночь, пред глазами ветрами вставали
Женщины бледные:
Их свечей и книг мольбы и проклятия!
И они плакали, и они звенели глазами вредные.
Гнев! И заклятия!
Любимые тени я видел тут часто:
Мы прозрели нежданно, вот дивное здание,
Как свести воедино.
Ты для меня желанный, чудное создание,
Сказочный Дóмино!
Но ничто не сказалось: опять маски красные,
Много их тысяч масок!
Но мне показалось небо еще прекраснее
С величием окрасок.
Тенью виднелись руки, искал тебя глазами,
Усталыми глазами!
И звенели радуги таинственно цветами
И жесткими рывками.
Святой, меня храни! Здесь стены кривятся страшными
Лицами,
Дом этот видится могилой проклятой:
Мертвые скачут конями дивными, судьбы
Колесницами.
Покрыли воздух смертью заклятой...
Дым ученых мнений,
Туман фальшивых пений,
Треплет терпких трений
Трепет обострений.
В речах женщин скрытые
Натюрморты бледные,
Снегами прикрытые -
Картины безцветные.
Глаз бездны каяние
И смеха ласкание -
Как байат окаянный -
Как снега касание.
О! знаю: от природы
До стоп моих - я славный!
Приду с огнем свободы,
Скажу... что я тут главный!
Знаю, пером не владел
Таинственно родящий,
Ирисами завладел
С колечками ходящий.
Видел я в кольце где-то
Призрак без дыхания:
Поломанное лето
Пароли воздыхания.
Святой, меня храни! Тут стены кривятся страшными
Лицами,
Дом этот видится могилой проклятой:
Мертвые скачут конями дивными, судьбы
Колесницами.
Покрыли воздух смертью заклятой...
В зале слышалось: Дóмино! Дóмино!
Появился Д Ó М И Н О.
*************************************************************
დომინო
შევდივართ სასახლეში.
წმინდაო, დამიცევ!
სუროში საშიშრად მივარდნილ კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით
და ბედის ეტლებით.
ჰაერი სიკვდილით დაფარეს...
განდეგილ ცხოვრებით დღეგრძელი მოხუცი
ცხოვრობდა აქ ერთ დროს.
ვინ იყო? სახელი არავინ იცოდა.
ათასგვარ წამლით და შელოცვით ეძებდა ბედნიერ
სამკვიდროს
და მუდამ ფარული ღელვებით იწოდა...
მის თვალწინ ქარივით დგებოდენ ყოველღამ
ფერმკრთალი ქალები:
სანთლების, წიგნების წყევლა და ვედრება!
ისინი ტიროდენ, ისინი რეკავდენ თვალების რკალებით.
რისხვა! ამხედრება!
აქ ხშირად ვხედავდი საყვარელ აჩრდილებს:
უეცარი გახელა, საოცარი შენობა,
როგორ მოვანდომინო.
მესმის უცხო სახელი, მტანჯავს მე უშენობა,
იდუმალო დომინო!
არაფერი ეშველა: ნიღაბები წითელი,
ნიღაბები ათასი!
მაგრამ მე მომეჩვენა ჩემი ცა უწინდელი
უფრო უდიადესი.
ლანდად სჩანდა ხელები და გეძებდი თვალებით,
დაღალული თვალებით!
რეკდენ ცისარტყელები ფერის ჩუმი ცვალებით
და მძაფრი გამალებით.
წმინდაო, დამიცევ! სუროში საშიშრად მივარდნილ
კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის
ეტლებით,
რომელთაც ჰაერი სიკვდილით დაფარეს.
თეთრი კვამლი ზღაპრების,
ამართული კანკელი.
მესმის ამ გამძაფრების
წამწამების კანკალი.
ქალთა ხმაში ფარული
ყვავილები სუროთი,
თოვლის ფერ-უმარული -
გაფითრების სურათი!
და თვალების წყვდიადი
და სიცილის ფერება -
როგორც ყრუ ბაიათი -
ფიფქით დამემტერება.
ოჰ! ვიცი: სიცივიდან
ტერფამდე ვარ: დიდება!
მასთან ალებს მივიტან,
ვეტყვი... არდარიდება!
ვიცი: ფრთასაც ვერ ახებს
იდუმალად ბეჯითი,
თითების გრძელ ზამბახებს
დაჩრდილული ბეჭედი.
ლანდივით მაქვს ნახული
ბეჭდის თვალში მოლები:
მოტეხილი ზაფხული
და ოხვრის პაროლები.
წმინდაო, დამიცევ! სუროში საშიშრად მივარდნილ
კედლებით
ეს სახლი მაგონებს დაწყევლილ სამარეს:
აქ მკვდრები დაქრიან ზღაპრული რაშებით და ბედის
ეტლებით,
რომელთაც ჰაერი სიკვდილით დაფარეს.
დარბაზში ისმოდა: დომინო! დომინო!
გამოჩნდა დ ო მ ი ნ ო.