15.02.2016 | ***

ნისლიან ღამეს მთვარემ მომითხრო,
ფოთლის შრიალით მებაასება,
ხე ტოტებს იმტვრევს, რითმებს აღმიძრავს,
უცხო პიესა მუზად მაწვება;

სუსხის მაგივრად ვიგრძნობ შეხებას,
ვცდილობ გავიცნო საფლავის მიწა,
თოტზე კაცია, თავი ყულფში აქვს,
გარემო გრგვინავს, ნესტის სუნია;

აბორგებულა დრო სტიქიონში,
თითქოს იღვიძებს, მაგრამ ჯერ ვერა,
გარმოს კაწრავს, ძილბურანშია,
ისე აჟრჟოლებს როგორც ცას ელვა;

გული ულბება, ისევ ხურდება,
მალე აღსდგება ფენიქსის სახით,
ახლიდან შექმნის მძლავ დინასტიას,
და მას იდუმალს, მე გავეცნობი...