23.12.2014 | ავტო პორტრეტი

მე ვარ კლდის პირი შავი ზღვის პირას,
ვერავინ მამჩნევს, ვინც ახლოს მიდგას,
მხოლოდ შორიდან მაქებენ მწვერვალს-
გრანდიოზულად მახინჯ არსებას;

ქვაბულის ბოღმის ცივ ტალახებთან
ბევრი ფრინველის ლეშს ვმალავ ჩუმად,
ლეშის მატლებით გულ მოწამლული.
სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვა მინდა;

როგორ სპეტაკად ჩაუსვიათ ლახვარი ჩემში
ხან არქეოლოგს, ხანაც კლდის მცოცავს;
როგორ სისხლიან ოფლს ღვრიან ჩემში
და გაუწმენდავს მიტოვებენ მე ჩემს შინაგანს;

მე ვარ ზღვის პირას არსებული კლდე მარტო სული,
რომლის ზედაპირს ამშვენიდეს მწვანე მინდორი,
რომლის შიგნიდან ნეშომპალით გამოტენილი
ისევ და ისევ ახალ სტუმარს მომიყვანს დრონი;

ზოგი მთა არის, რომ ვერ იპყრობენ,
ზოგიც პატარა, მწვანე ბორცვია,
მხოლოდ მე დავრჩი, უძლური მონა,
არემარესთან ჯაჭვი მაბია;

ხან ჩიტი მინდა ვყოფილიყავი-
დიდი სისწრაფით დავეცე მიწას,
ხანაც მგოსანი, ზღვის მუსიკაზე,
ტალღის რიტმზე რომ მემღერა ცოტა;

როდესაც ზღვიდან დაინახავთ კლდეში დიდ ქვაბულს,
როცა მოგინდეთ მასში შესვლა, მაგრამ ვერ ბედავთ,
წერაქვით ნუ სთხრით მისადგომელს ქვაბულისათვის,
რომ საძირკველმა არ დაგფაროდ ან არ დაგმარხოთ;

მე ვარ პოეტი, გარემოს ავღწერ,
კლდის წვერის ღრმულში დავიდე ბინა,
მე ვარ კლდის პირი შავი ზღვის პირას,
ვერავინ მამჩნევს, ვინც ახლოს მიდგას...