თეთრი კვართი

ნაწნავის აღვირით მხრებზე დაღვრილი,
და სიქალწულით თვალებდახრილი,
უხამური, თეთრ კვართში ვდგევარ;
გარდაგულარძნეს, სულამდე 
აპირთავებული ვნება.
მთვარის შროშანი ისე შორს არის,
თითქო შავ წიგნში გასახმობად მოხვდა.
შეგაიწრებენ წლები რა ბევრი,
მაგრამ არ გიწერია კვდომა.
ფრთათა ფორიაქი,
ლექსთა ფოლიანტში მოვა
...........და სანთლების სულმოუთქმელი 
დნობა;
წლები-ნასროლი ტყვიები
და დაუმიზნებლად კვდომა.
მიეთ-მოეთში, მიედ-მოედი,
მკვდარი ხარ, შენახული ცოცხლად;
ღამის შავი მერანით დათქერვა ვერანი-
იღება შავეთის კარი-
ძრწის მოსისინე ქარი;
აფრთხიალებულან სანთლები_
თბილი ხელების დაერღვათ ბუდე.
მთვარე გველივით იცვლის პერანგს;
ვდგავარ_უხამური,
უნდო, უსახური,
მაინც შემიყვარებ, მჯერა!