მაინც

ყველას ადარდებს გულის ვნებები;
მუდამ სისინებს ავი ენები;
უბედურების ცქერით დრო გამყავს;
ამ დედამიწას პატრონი არ ჰყავს.
მიფორიაქებს სულს ათასი რამ:
სხვათა სიავე, სხვათა განრისხვა.
ვეღარ შევყურებ დამაშვრალთ ბნელ თვალს,
სამყარო (ალბათ) მოგვიზღავს ჩვენს ვალს.
თუმცა, ხომ ვიცი...  მთლად ბოლოს მაინც - 
ჩვენ გადავრჩებით მაინცდამაინც!