კენჭი სახლთან

კ ე ნ ჭ ი       ს ა ხ ლ თ ა ნ

ათასი წელია გდია, თითქოს ლოდი იყოს.

მრავალი ოჯახი სახლობდა იქ და ძალიან ბევრ ადამიანს აუტალახებია ის ეზო. ყველას პატრონი ციცქნა კენჭი გახლდათ.

კარ-მიდამოს შესასვლელში გაყურსულ-მიყუჟული, გეგონება საზღვარიაო, დევს და ფესვებით ღრმად ეჭიდება ნიადაგს.

უყურებს ყველას: ვინ შედის, ვინ გამოდის, ვინ შეიჭრება და ვის - გამოასვენებენ.

იმახსოვრებს ყველას: კეთილს, უტვინოს, პირაკრულს, ხინჯიანს, უსინდისოს და პატრიოტს.

აკვირდება ყველას: სულიერს, უსულოს, სულგაყიდულს, სულგრძელს, სულძაღლს, სულელსა და დიდსულოვანს.

ებრალება ყველა...

თან უკვირს, როგორ არც ერთს არასდროს არ გაუცხელდა მიწა ფეხებქვეშ.

ახსოვს მზიანი ზამთარიც და თოვლიანი ზაფხულიც.

ენატრება ღიმილიანი ხალხი და მათი შეპურჭამება. დღეს აღარც ხალხია და აღარც პური. უფროსწორად, კი, როგორ არა! ორივე ბლომადაა, მაგრამ... პირველში ადამიანს ვერ იპოვი, მეორეს კი - გემოს ვერ ჩაატან.

კენჭმა რაც უფრო ახლოდან გაიცნო ადამიანები, მით უფრო დარწმუნდა, რომ უმეტეს მათგანს თამამად დაესმის კითხვა - "რა?"

ასე დაიბადა ამ კენჭში განცდა.

ადამიანებმა დაბადეს.

ერთხელ იგი ასეთ ამბავს შეესწრო:

- პაპი, პაპი, რატომ გაქვს ეგ თმები ჭაღარა? - ეკითხებოდა 7 წლის ბიჭუნა პაპამისს.

პაპა ეზოში, ღობესთან ახლოს მორებს ჩეხავდა.

ის იყო, პირი გააღო საპასუხებლად, რომ იმავწამს სოფლის ორღობეში მთლად ქაჩალმა კაცმა ჩამოიარა. იმ საბრალოს თავზე ერთი ღინღლიც აღარ ჰქონდა შერჩენილი.

გახედა პაპამ და წუწუნი ვეღარ გაბედა.

ბავშვმაც დაინახა იგი. მას პასუხი პაპისგან დღემდე არ მიუღია.

პასუხი ღმერთისგან უკვე გაცემული იყო.

ეგ რა არის, კენჭს კიდევ უანგარიშო სევდა უნახავს, სევდა-ცოცხალი. ასეთ სევდას სუნთქვაც შეუძლია.

არა ერთმა და ორმა ასეთმა სევდიანმა ამბავმა, რომელსაც თავად შეესწრო, დააჯერა, რომ, ვაი და საუბედუროდ, მეგობრების სია ყოველთვის ფანქრით უნდა შეადგინო...

რაც დრო გადიოდა და გადის, კენჭი კაცთა შემყურე უფრო მეტად რწმუნდება, რომ დედამიწაზე ერთადერთი უმცირესობაა: მართალი ადამიანები.

ხანდახან იმედი წამოანათებს ხოლმე მზის სხივების განსხეულებით და იაზრებს, რომ ის, ვინც მართავს სინათლეს, იმალება ჩრდილში.

ზოგჯერ კი კენჭი რწმუნდება, თითქოს სამყარო მარტივია.

ხანდროს ისიც კი უფიქრია: მემგონი, ადამიანები ვერაფერს სწავლობენო.

ბოლოს, სამყარო რომ თავდებოდა, კენჭმა თავის არსებობაში პირველად ეჭვგაურევლად და თქმადაზარებით ამოიოხრა წინადადება, რომელიც დედამიწას და ჭეშმარიტ დედამიწელებს აცოცხლებს:

- ამ სამყაროში ყველაფერი შესაძლებელია, გარდა ბოროტების გამარჯვებისა.

კენჭმა ხმა ამოიღო...

თქვა ის, რაც ყველას სათქმელია...

შემდეგ კი თვითონაც მიწას შეუერთდა.