ხსოვნანი

გათავდა! ჩემი ოცნება მიხვდა, —
აღარ ღირს რწმენა მომავლის სხივთა,
მე ბედნიერი ვიყავ მცირე ხანს...
უსასოობის ქარმა დაბერა,

ჩემი აისი ჯანღით დაფერა,
გზა — ზამთრეული თოვით მილექა.
მშვიდობით — ლხინო, ტრფობავ, ნატვრანო,
ნეტავი ხსოვნაც თან გაგატანოთ!