ქარი აშლის ცეცხლის სხეულს

ქარი აშლის ცეცხლის სხეულს
მოელვარე ვერცხლის თვლებით,
და იმ სარდაფს თუ სარკოფაგს
შემოსაზღვრავს ენძელებით,
რომლის გარე ნაფეხურებს
ვეღარავინ ვერ ცნობილობს,
დროის მიღმა გაყინულ ხმას
თუ გაალღობს ლურჯი ტილო,
ან თუ ფიქრი დანგრეულ ვალს
შეუსწორებს კაბის კალთებს,
ყმაწვილური მიდგომებით
ნეტარებას მომანატრებს,
მაგრამ ვაი, რომ ეს გული
სამუდამოდ იკარგება,
თანათგომას ვერ ცნობილობს
და ბავშვივით იმალება,
ოო ეს ლანდი, მოელვარე
ლიანდაგებს კვალში ჰყვება,
მიდის უხმო მღელვარებით
და სიკვდილი ელანდება,
ფიქრობს როდის დაიცლება,
ფიქრობს როდის დამთავრდება
და მაშინვე შიში იპყრობს
- ამის შემდეგ რა იქნება?