მრუდე საგალობელი

შესაქმე

ზომიერებაა ყოველივეს ძირი
ლაო–ძი

რასაც ჩასძახებ
ანდაზიდან

მზე ამოვიდა მზიდან.


გამოსვლა

მერვე დღეა მჭლე ბალახს ვჭამ.

ქარი – მშრალი სამართებელი – პარსავს ჭალებს
და ხეებს წითელი ფოთოლი უნებლიე ჭრილობასავით აჩნია.

მერვე დღეა მჭლე ბალახს ვჭამ.

ვისწავლე –
ღამის ჩალით დღის გადახურვა,
რკინის ქალამანი მოჭრილ ფეხზე,
მოჭრილ ხელით საჭის ჭერა,
ბადის სროლა მღვირე ქვიშაში.

მერვე დღეა მჭლე ბალახს ვჭამ –
ცას უწია ჩემმა რქებმა.

მომბეზრდა –
თოკზე ყელი მოვიზომე –
საბძელი დაიქცა.
დანაზე ძარღვი მოვმართე –
სისხლი შედედდა.
შაბი ვსვი
და დავთვერი
დავთვერი და
მდინარეში გადავეშვი –
სადღაც ახლოს მტერი იჯდა და ჩემს გვამს უცდიდა,
ცოცხალი დამინახა და გამომიყვანა.

იმედი თავზე
გადამეწურა
და უკვდავების ოფლით
სველი
მივდიოდი და ჩემს უბედო ჟამზე მოვთქვამდი.

დღეს ჭა ვიპოვე.
ჭა – მიწის ცრემლმომდგარი თვალი
და ჩავძახე:
ქარიშხალი – სიო ამომძახა,
სევდა – სიმღერა,
სიმღერა – სევდა,
სევდა – სიო,
სიო –ქარიშხალი.

სათლი – საცერი.
თივა – ცეცხლი.
ცეცხლი – საცერი.
საცერი – თივა.

მაშინ მივხვდი –
ავდექი და მე ჩავეძახე