ხანდახან

ხანდახან ასე მგონია
		ნუთუ ვიღაცამ დამწყევლა,
		ჩემი მშვიდი ჰარმონია,
		მიაგდო შორს და გათელა.

		დააბნელა ნელა-ნელა,
		ურიოშო ბედისწერა,
		მე მაინც წინ მივიწევდი,
		და დავიწყე ბედის წერა.

		
ჩემით გავუძელი ამ დროს,
		დავემსგავსე ობოლ მწერალს,
		ისევ ისე ფერფლად მათოვს,
		გავრისკე ვიყავი წერას.

		მიკვირს ნუთუ არ ჯობს ხალხო?
		ერთად მეგობრულად ვიყოთ,
		თხილის გული ერთად გავყოთ,
		ვანათებდეთ ულევ სითბოს.

		 ამ კითხვას ვეღარ ვპასუხობ	
		ისევ მარტო ჩუმად ვიბრძვი,
		ღამით მე ისევ ვლოცულობ
		და დიდი მოტივით ვიღწვი.