უნაკლო "დალაქი"

ასეთი კაცია - 
უბრალო, გულუხვი... 
სიკეთე ხურჯინით დააქვს...

სიყვარულს ამრავლებს,
ამიტომ ვეძახი - 
დარდების უნაკლო დალაქს...

გადაჭრილ კედარზე 
ხვრელები გაბურღა,
ტიტების ბოლქვები დარგო... 

მის გზებს და ნაკვალევს
გრძნობები ეკვრიან,
უნაკლოდ ცეკვავენ ტანგოს...

კაცია უბრალო, 
შეამჩნევს ვერავინ,
თბილისის ქუჩებში დადის... 

ვინ იცის, ვინ იცის,
რა არის მიზეზი
ამ კაცის უთქმელი დარდის... 

პოეტიც ყოფილა, 
მხატვარიც ყოფილა,
ვიღაცამ გაუპო გული...

ცხოვრობდეს ეულად, 
უსახლოდ, უშვილოდ...
მგონია სიგიჟე სრული.... 

ერთ ორ ლარს ჩაუდებს
უმწეოს, ქუჩაში,
და ამ დროს, მათხოვრობს თავად... 

კითხულობს, კითხულობს... 
თუმცაღა, ვის უნდა... 
ფიქრები იფრქვევა ჭარბად...

სხვადასხვა კუთხეში
გვიტოვებს ამ წიგნებს,
იქნება, - აიღოს ვინმემ... 

დღეს იდგა წვიმაში, 
მიყვარსო - ასე თქვა, 
დასძინა: "უბრალოდ ვივლებ"...

გ.ო.