მოვალ გავრბივარ

მოვალ, გავრბივარ მარტო სხეულიღა მიმყვება.
სულს და გულს ვტოვებ და ირევიან ეს ნაბიჯები.
ნეტავ ეს ტანჯვა როდის მორჩება.
ნუთუ ოდესმე სასაუბროდ თუ დამიჯდები?.

ნუთუ ჩვენ ერთად ნაცხოვრები, განა ცოტა გვაქვს.
მაგრამ მე მაინც ბოლომდე ხომ. ვერ გაგიცანი.
მე მტკივა ესე ნელ-ნელა, რომ ყველაფერს ვკარგავთ.
და დღემდე ვწუხვარ, რომ ყველაფერი მე ვერ გითხარი.

შენ ჩაკეტილი სხეული ხარ ჩემგან, რომ იცავ.
დრო მოვა მივცემ სიცოცხლის ელფერს.
მე ხომ უზომოდ მიყვარდა,  მიყვას და ვფიცავ.
და ის თვალაები რომლებიც ვერ მალავს ცრემლებს.

ხანდახან ჩუმი ღიმილი მაგიჟებს შენი.
ნანერვიულებ სახის ნაკვთებს ასე რომ ხატავს.
სურნელი შენი, ყელი, ტუჩები მწველი.
გამგმირავ მზერას ტანში, რომ ატანს.