პარადოქსია

ცოტა არ იყოს პარადოქსიაა. ელოდებოდე ტრანსპორტს...
უყურებდე ხირსას... მონასტრის სახლის ქვედა კიბეს და ქვევრებს, რომელიც რაღაცნაირად საქართველოს მთელ ისტორიას იტევს..
გუბმათი და სარკმელი. .
ხელში დედების ნაჩუქარი სკვილი გიჭირავს და ლოცვის მაგიერ გარდაცვლი პოეტი სოციალურ ქსელს ათვალიერებ...
მეზობლის სკამზე ზიხარ ხალხი ვერ ხვდება რას აკეთებ და ამდროს შენ
ფიქრობ, გარდაცვლილი კაცის პოსტები კითხვა, ამ ჯანდაბის წერა უფრო გამოხეთქავსს და უბედურ სულს დაგიმშვიდებს და საკუთარ მეს ტყავში ჩაგაგდებს ისევ.
სუსტიი ხარ ნაგუ.. ნაგუც მზიზღდებაა, მასაც შეეხო ცხოვრების მასკარადი...
როგორ მზიზღდები ჩემი თავო, როცა მასკარდში ხარ და გიწევს მათნაირი გახდე... უბრალოდ ფაქტების არ მჯერა ყველაფერი კავშირშიაა...
ასეთი ძნელიაა ადამიანებმა სიმართლე თქვან... ხომ ხანდახან მეც მიწევს ტყუილიის თქმა რომელიც მანადგურებს...მუძულენი და მაჯირვებლები ამდენი არიან თუ მართლა მე ვარ ასეთიი.. უბრალოდ ვერ ვიღიმი როცა გულს არ ეღიმება და ამას მითვლიან ნაკლად....
რაც უნდათ ის ქნან , მე ჩემი ჯვარი მაქვს სატარებელი, რომლის შესახებ მეც არ ვიცი ჯერ..
ყველანაირად იბრძვის , იბრძვის და გამოსდის ბოროტს..
გარბიხაროო.. დიახ! აქ გიპასუხებ უფრო პირდაპირ და გულღიად, ისე რომ არც ორ აზროვნად მომიწევს თქმა. დიახ გავრბივარ, სად უნდა მივირბინო ეგ მეც არვიცი.. ერთი რაც ზუსტად ვიცი არის ისრომ ჩემი ყოფის არარაობა მტკივა და უნდა გავექცედე მასკარდას, რომლის წევრის შენც ხარ ჩემო თავო...
დიახ, მე ჩემმა პრიციპებმა მიმიყვანეს ამ მდგომარეობამდე და მაგრამ ნათელი ვერ მომიკლესს... ბევრი არ მინახავს ცხოვრებაში, მაგრამ ყველაფერს ფერი აქვს დაკარგული.... ლამაზი სიტყვები, შექება, ფარისევლური საუბრები ხალხთან, მატერიალიზმი , ყველაფერი ისე მაძულებს ჩემს თავს, რომ სატანა მგონი ჩემი თავი.. ოხ ნაგუ ნაგუ, ფოტინე და ნათელიო აბა ნათელი და კეთილი....
ლექსიც შემძულდა... თურმე ლექსაც ააწყობს ადამიანური ფარისევლობით. ერთმა თქვა ლექსსს ვნება წერსო და მართალია... 
რაც უფრო ვუახლოვდები შიგნისეულად ვუკვირდები ამ ქვეყნიურს , იმხელა სიმახინჯეებს ვხედავ რომ ყველაფერს ვერიდები და დავალ ასე მწირი სოფლად....
უმიზნოდ... უყველაფროდ.... ყველგან ასეთი სიტუაცია დამხვდება ვიცი...
გარდაცვალებულის კითხვა უფრო შვევას მგვირს.. მას მხოლოდღა ერთი ნიღაბი აქვს მორგებული და ეს ნიღაბი გარდაცვალებაა...
დღეს აშკარად კარგი დღეე... ტრანსპორტი არაა და ერთი საათი მიწევს გაჩერევაა უცხო ქალაქში... კულტურის სახლთან ვიპოვე სკამები და იქ ვზივარ.. ყველა მე მიყურებს ისევ.. რა მაცვია ნეტა ასეთი?!... ისე შევდივარ მასკარადში და მეც სხვების ნათქვამს ვიმეორებ და მე ვკდება... პლაგიატორობაღა გაკლა უბედურო ჩემო თავოო... უნდა ითაამაშო და უნდა გაარკვიო ყველაფერი ბოლომდე, რომელიც უარესად აგირევს სულს და შეგაძულებს ამ წუთისოფელს. წეღან სხვა წერდა ახლა სხვა წერსს... ჩემი თავის მრავალფეროვნება და შინაგი ორონიტრიალი მე თვითონ მაშინებს. ეს ყველაფერი სახეზეც მეტყობაა და ჯანმრთელობაზეე.... 
დიდ სიამოვნებას არ მგვირს ეს ადგილიი... სიყვარულის ქალაქი მაინც ჩემია და ორგანული... აქ უცხო ხარ, არავინ იცის ვინ ხარ რა ხარ რა რეპუტაცია გაქვს...
მატერიალისტობის ბოლო დონეზე ხარ დავარდნილი. აი ერთი ჩემი სოფლელი გამოჩნდა და ისე გამიხარდაა... გულს გამინათდა არადა ეს გოგო დიად არ მომწონს.... მან რეალური სიყვარული ვერ შეიცნო, ჭეშმარიტება ვერ დაინახა... კიდევ ერთი ჩამოუყალიბებელი ადამიანიაა... აადამიანებს იმაზე მეტად არაფერი გვძულს რაშიც ჩვენს ნაკლს ვხედავთ....