:((((((

ხოდა ბრძოლა იყო, გამაგრდიო!
დედა გეწინააღმდეგება... 
მაინც გავძვრელი და 
ათმეთაური!
მერე ქართველები ჩამოასვენეს,
დავთვერი და დამავიწყდა გაგება
თუ  როგორ უნდა მივსულიყავი გამთენიისას აეროპორტში!
ნუ ტაქსიო მაგრამ იმ ტაქსის ღირებულების თანხით მიწევს ცხოვრება მთელი თვე!
მმოკლედ  არ/ვერ წავედიი...
დილით ძილი ვარჩიე და ახლად გაღვიძებულზე 
ერთი მეთაურის სიტყვები მახსენდება მემორიალთან...
მთელი ეს პერიოდი სინდისი მაწუხებდა ...

დღეს დედას ვუთხარი ჩვენები იყვნენ მეთქი..
"და რატო არ წახვედიო?!"

იქ დაესვა დედის წინააღმდეგობას და დონეზე ამაღდლა თვალში!
რავიცი ტრანსპორტი ვერ გავარკვიე,გამთენიისას რომ დახვდნენ მეთქი....

ასე იყო და ასე