რომ შემეძლოს

წავშალო 
ეს ზამთრის შიშები,
როგორც მელია შლის
თოვლზე კვალს
ფაფუკი კუდით,
ხის ნაპობივით 
კოცონს შევუკეთო,
კვამლივით ცას.
დავივიწყო, 
როგორც განწირული ჭყივილი
ღორების კვლის დღესასწაულზე.
რომ შემეძლოს, 
ვიყო ისე ბედნიერი,
როგორც  გომბეშო გუბურაში,
როცა წვიმს,
ან როცა თოვს, 
ვთქვათ, სადმე აფრიკაში
და შავი და ტყავი ბავშვები 
თეთრ ფიფქებს დასდევენ
და ისეთი სევდიანი,
როგორც მაშინ,
როცა მამაჩემმა გამიყვანა 
გვერდით ოთახში 
და მაჩვენა ერთი ხელი 
ახალი ტანსაცმელი
და მითხრა:
- ეს შენ, როცა დაბრუნდები
და მე არ დაგხვდები.