გულს იმდენი ბზარი ჰქონდა...

გულს იმდენი ბზარი ჰქონდა სულ ვერაფერს ვერა ვგრძნობდი...
ღმერთი მაღლა იცინოდა მე კი დაბლა ჩემთვის ვპჭობდი...
მაგ თვალების მსურდა ხილვა რომ სიცოცხლის მეგრძნო გემო...
თუმცა იქნებ გვიანია და ვერც შევხვდეთ ხვალე ჩემო...

დღე ოქტომბრის მოღრუბლული სევდით არის სავსე, სველი...
შეგვაცდენდეს ნეტავ ჩუმად ის ედემის მავნე გველი...
ცეცხლი მუდამ არ მენთება, დროის ქარებს ვემტვერები...
ფიქრი ისე ამირიე რომ შენს აჩრდილს ვეფერები...
ი.ო