ია

გაზაფხულის მოციქულო, პირლამაზო ჩემო ია, ნამის სატრფოვ,

სიყვარულო, თვალ-ჟუჟუნა პაწაწია;

რათ მოგწყვიტეს, მოგაშორეს შენს სამშობლოს გულ-მოქარგულს, ძაძა

რისთვის მოახვიეს კოკორ-გაშლილს შენს სიყვარულს?

“ეჰ, ნუ მკითხავ...” - მიპასუხა მე სტუმარმა უცაბედმა, ის ჩემს ციხის

ფანჯარაზე მოწიწებით დადვა მტრედმა:

“ეჰ, ნუ მკითხავ, ჰკითხე ბორკილს, შენს ხელებზე გაბმულ ჯაჭვსა,

ჰკითხე კლიტეს - შენს კისერზე და ცხოვრების ქარიშხალსა;

დიახ, ჰკითხე...” მაგრამ იას შეეცვალა უცებ ფერი და ფანჯარის რკინის

ჩარჩოს ზედ დააკვდა მშვენიერი.