კაპარჭინა (იგავი)

(თარგმანი აკაკი წერეთლისა)



ერთმა ვინმემ აუზებში

წვრილი თევზი გააჩინა:

ღორჯო, ჩხამა, თევზ-ნაფოტა,

გველანა და კაპარჭინა.


მათ რომ ჰქონდა, იმისთანა

არ ნახულა სხვაგან ბინა;

აქ მოშენდენ და გამრავლდენ,

მაგრამ მარტო სულ ჭიჭყინა.


გაჭირვება ქვეყანაზე

არ ენახათ - არ იცოდნენ!

უზრუნველად, უშფოთველად

ცურავდნენ და მაღლა ხტოდენ.


ერთხელ პატრონს უცნაურმა

რარაც ფიქრმა გაუარა:

ოციოდე ქარყლაპია

იმავ ტბაში გადაყარა.


მეგობარმა გაიკვირვა:

„ეს რა ჰქენი, ძამიაო?

არ იცი, რომ ქარყლაპია

არის თევზის ჭამიაო?


რასაც ეგ მაგ წვრილ თევზს უზამს,

იმისთანა დღე თქვენს მტერსო:

სულ ჩაყლაპავს, სანაშენოდ

არ დასტოვებს არც ერთ ღერსო!“


მეპატრონემ გაიცინა:

„კარგად ვიცი მე ყველაო,

მაგრამ ვინ გითხრა, რომ მე მსურს

დახმარება და შველაო?“


კაცის გული, დაფარული,

ბნელი არის და უძირო,

და მიტომაც მისი ქცევა

როდი უნდა გაიკვირო!