"მომავლის სირცხვილი" - მეშვიდე ლექსი

გმირი დაჭირდა ამ ქვეყანასა
გმირს კი სამშობლო დასჭირვებია.
როს ჩვენ ვუყურებთ, შუა ხანასა
მისთვ გვინდ ვაკეთოთ ზეცის გზებია.

ამის საშველი არამთ ჩემია,
მარტო მე ვიზამ სულცხა არაფერს,
არამდ ის ახლა ხელში ჩვენია,
მისთვ გავიწიროთ ვკადრით ყველაფერს.

ომს ფერ მოსშალეს ამ მომშალებმა,
დააკარგვინეს მისთ პირველ სახე.
ამისთვ იომეს ჩვენთ წინაპრებმა?!
გაგვბეს, დაგვიდგეს უდიდარ მახე.

ესარის ხალხო ქვეყნთ სიყვარული,
ასე რომ სწირავთ კუნჭსა კუნწულსა.
მაგრამ რას ვამბობ სულს გარდასული,
თქვენ ხომ სახლიკარს არჩთ იმ უძლურსა.

მწვანე გრჩვენიათ ზეცის მწვანესა.
გაჰყიდეთ უკვე? მისთსა სული ხართ?
დაე აქ გამოთ არე-მარესა,
და აქ ამ სდგომში ამ ქვეყნად წუხხართ.

თქვენ გაგყიდიან შვილთა შვილები
როს გიყურებდენ არს მომავალში,
და ამ სირცხვილით ივლით მინდვრები,
სირცვ ძარღვ წყვეტილი, წყეულ აკვანში.

დაე ეს ლექსი იმან ისმინოს,
ვისთ ეს სამშობლო მუდამ ერთია.
ვინც ის არ თვალოს არვინ გისმინოს,
ამის მნახველი, მხოლოდ ღმერთია.

სიზმარში ვნახე, იმდღეს მემგონი,
როს ნახა ხალხმა ქვეყნის სიმშვიდე,
და ამ ქვეყანას სშორდა მტერონი,
ამხვდინე ღმერთო, ხალხთ დამიმშვიდე.
-----
20 დეკემბერი 2024 წელი