"სიყვარულის მორწმუნე და ურწმუნო" - მერვე ლექსი

ერთხელ ყმა იყო წუთსა სოფელსა,
როსცა ნახა მან ღვთიურთ არსება.
გოგომ ლამაზმა, მთამაშ გრძნობებსა
ვერ მოახერხა ყმისა გაგება.

მისცა მერეა ყმა რომ დადის და,
ეტყობ არარის იგი ცოცხალი,
მკვდარია მისი ოქროს გული და,
აღარც იქნება, იგი მოჰკალი.

ყმა იყო ისა, ვინცა ჰყურებდა,
როსცა არავინ ჰხედდა ღვთეულსა.
იგი დარდობდა მაგრამ დუმებდა,
და აკავებდა, ძაგძაგ სხეულსა...

ამის მიერ მას სიყვართ არ სჯერა,
დადის სევდიან დამწუხრებული.
მაინსც სხვას ამბობს მის არე ყველა,
ეს კი არ სმენს მათ, გაჯავრებული.

ამბობს არარის არვინ ამქვეყნად,
ვინცა იხმობს მას, აჩვენს მას სულს.
ნატრობს მაინც რომ ევლინს ამ ველად,
გოგო ვინც თანხმობს გატეხილს, გულს.

არ იმჩნევს იგი თავისსა ტკივილს,
იგი უარყობს დარდიან დღეებს.
არად ნამჩნევ ჰყავს თავისსა სიკვდილს,
სადაც ნახულობს დარდ-უდარდ ხეებს.
-----
8 იანვარი 2025 წელი