"უსათაურო მოგონება" - მეთერთმეტე ლექსი

ამ ლექსს დავწერ მე რამდენიმეჯერ,
ძალინ ბევრია სათქმელი ცოტა.
რაღაც მაწუხებს აწ ერთზე მეტჯერ,
ისე ჩამიჯდა ვით ლექსის ნოტა.

ერთ - ერთ მათგანი სიყვარულია,
რომლის ძებნამაც მე უკვე მომკლა.
ჩემი გულია, განწირულია,
უკვე მიძახის, "მინდა რომ მომკლან".

ერთი ფიქრია, მაწუხებს ნელად,
უპასუხოსა ვერ დავივიწყე.
ადამიანი რათ არის ბნელად.
მაგის გაგებას, ფიქრი დავიწყე.

ამ ლექსს დავწერ მე რამდენიმეჯერ,
დიდი სათქმელი დამრჩა მე ცოტა.
ჩემი განცდები გამატყავებენ.
თხოვნით მივვარდის "დამინდეთ ცოთა".

პასუხ - შიშველი ფურცელი არის,
ისე თეთრია ვით მარტის ია,
და ვით თოვლია თეთრი მთაბარის,
ამისთვ უარი ძვირფასი კია.

ვდარდობ ძალიან, სამშობლოზედა,
ეშმაკს ხელში ჰყავს, ის საცოდავი.
კვდება მასთანა სამშვიდობოდა,
დედებ ადარდენ, მათი ცოდვანი.

ამ ლექსს დავწერ მე რამდენიმეჯერ,
ყველა სათქმელი მოვყევი ცოტა.
მეტჯერ მაწიხებს ის აწი მეტჯერ.
ამ ლექსს ვამთავრებ, ბოლოა ნოტა.
-----
27 მარტი 2025 წელი